Tag: wielrennen

De Haute Route staat bekend als de lastigste opgave in de wielersport. Hoe kun je als kantoorklerk voorbereiden op een klim langs de meest uitdagende pieken van Europa in Tour de France-stijl?

Wat heb ik gedaan? De term “ergens tegen opzien” wordt in allerlei contexten gebruikt, maar ik heb het gevoel dat ik de komende weken een meer toepasselijke definitie zal ontdekken. Ik heb me ingeschreven om deel te nemen aan de Haute Route, fietsevenementen die plaats vinden in de Alpen van Italië, Zwitserland, Frankrijk en Spanje. De omgevingen worden spectaculair. De Haute Route-tochten staan te boek, met prachtig understatement, als “de hoogste en lastigste vorm van wielersport op aarde”, en “de meest professionele rit die een amateur kan meemaken”. Het zal me tot de rand van wanhoop drijven – maar hopelijk niet tot de rand van een klif.

De Haute Route geeft de keuze tussen drie ritten van zeven dagen – de Dolomieten en Zwitserse Alpen, van Venetië tot Geneva, de Haute Route Alpen (van Geneva naar Nice) en de Haute Route Pyreneeën, van Ripoll in Spanje helemaal tot de Basque-kust aan de Atlantische Oceaan. Ik ga dit jaar voor twee nieuwe, de Dolomieten/Zwitserse Alpen en een compacte versie van de Alpen, waarmee ik naar het schijnt in de categorie “iron-man” val. Ik zou mezelf eerder beschrijven als een man van koper, of zelfs tin. Ik moet ten slotte, vanwege mijn werk, een hoop meer tijd achter mijn computer dan op de fiets doorbrengen, en daarover maak ik me behoorlijk wat zorgen. ’s Nachts word ik badend in het zweet wakker, denkend aan bergweggetjes die maar door en door gaan.

Loodzwaar maar prachtig

Maar deze nachtmerrie wordt gegarandeerd waarheid. Haute Route is een bergachtige combinatie van de Tour de France, de Giro D’Italia en de Vuelta a España. Er zullen klimmen zijn die nooit eindigen. In de eerste week zal ik 880km moeten fietsen, en meer dan 20.000 meter moeten klimmen. Matt Holden, die hielp bij het bedenken van de route, weet te vertellen dat de nieuwe Dolomietenroute even zwaar zal zijn als de bestaande Haute Route Alpen, die loopt langs beruchte monsters zoals Col de Madeleine, Alpe d’Huez, en Mont Ventoux. Professionals barsten bij dit soort dingen in huilen uit. Daarnaast, zei hij, “zul je regelmatig boven de 2000m rijden, dus de hoogte kan het ook nog lastiger maken”. Oh. Fantastisch.

Maar hij heeft ook goed advies – overdrijf niet tijdens de eerste twee dagen, een fout die hij zelf (zo geeft hij toe) heeft gemaakt toen hij de Alpenroute voor het eerst probeerde. “De derde en vijfde dag worden echt lastig, want die zijn 151 en 177 kilometer. En je moet dan verschillende pieken doen, waaronder Oberalppass (2.046m) en Passo di Gavia (2.652m).” Is er ook nog goed nieuws? Dag drie is een tijdrit van maar 21 kilometer. Dat is oké.

Oh wacht, niet dus. Het is een doorlopende klim naar Passo dello Stelvio, op 2.758m, een rit die is beschreven door fietser, schrijver en expert Claude Droussent als “erg, erg zwaar … met hellingen tot 12,1% boven 2.000m”. En dat perspectief geldt niet alleen voor amateurathleten. Topbergbeklimmer Kenton Cool uit Engeland, die Everest 11 keer heeft bedwongen, stuurde een tweet na een voorgaande dag Haute Route in de Alpen: “Everest beklimmen was makkelijk in vergelijking met de tocht van vandaag … moeilijkste ding ooit.”

Uitrusting

Helpt een betere fiets misschien? Ik heb ongeveer drie jaar een instapmodel Boardman gebruikt, een simpele racefiets waar ik erg tevreden mee was, maar besloot voor het eerst om een nieuw koolstofmodel uit te proberen. Ik merkte meteen een groot verschil, vooral omdat ik normaal op een veel zwaardere fiets naar mijn werk ga. Het is alsof je een paar slippers aandoet na een dag met stalen neuzen. De dichtstbijzijnde heuvel is meteen een genot. Maar is dat genoeg? En wat is de beste tandwielverhouding? Holden adviseert iets zo laags mogelijk, misschien wel zo weinig als 50 en 34 tanden op het kettingwiel en tot wel 32 of meer op de cassette.

Ik kan zelfs spreken met de man zelf – technologiechef van het Britse team, fietsontwerper, voormalig Olympisch kampioen, geletruihouder, en geleerde Crhis Boardman. “Je hebt absoluut minstens 32 nodig op de cassette,” vertelt hij me zonder twijfel. “Niks is erger dan te hoog versneld zijn. Ik heb gezien hoe fietsers de berg op racen en het dan begeven. Ze overdrijven alles, en zakken daarom tegen het einde weg. De Alpse wegen lijken niet op de dingen die je normaal ziet in Europa. Niet per se steiler, maar meedogenloos. Je moet het rustig aan doen. Je moet lopen, niet rennen.”

En hoe zit het met voorbereiding? “Nou ja, afgezien van basisfitness is het even belangrijk om de juiste instelling te hebben, om te beseffen dat je lang achter elkaar doorlopend moet klimmen.” Dat is het dus. Je moet niet alleen de goeie fiets hebben, maar ook je hersenen en lichaam in de juiste versnelling zetten.

Training

Dus hoe train je in vredesnaam voor een evenement dat zo opwindend en uitdagend is dat zelfs voormalige winnaars van de Tour de France, Greg Lemond en Stephen Roche, meedoen? Momenteel de snelste man van Haute, ex-pro Fransman Peter Pouly, traint er zes maanden voor. Nu ja, ik ga u niet uitdagen, Monsieur Pouly. Ik heb me pas een paar maanden geleden ingeschreven, en heb erg weinig tijd gehad om veel meer te doen dan de dagelijkse 8km naar mijn werk, twee of drie hardlooprondes per week, en af en toe een dag uit. En ik heb nog niet eens mijn bier of taart opgegeven. Ik heb getraind op een route met Muswell Hill in noordelijk Londen en de 100m steile heuvel in mijn plaatselijk park, maar ik kan dit 500 keer doen en nog steeds geen goede nabootsing hebben van de aanhoudende inspanning die nodig is.

Ik ben in overleg gegaan met twee stervelingen die alles hebben overleefd. Ze wisten me een beetje op te vrolijken. De in Londen woonachtige Nieuw-Zeelander Gretchen Miller heeft eerder de Alpen– en Pyreneeën-routes gereden, en bestempelde ze als “de twee beste weken van mijn leven. Het uitzicht is fantastisch. Ik ben pas vijf jaar geleden begonnen met fietsen, en het was lastig maar wel te doen.” Ze is zeker enthousiast, en raadt snelle intervaltraining aan om je hartslag op te werken in sprinten van zes minuten. Ja, dat kan ik proberen. Nog een fietser van Haute Route en blogger, Ben Smithers, loopt ook over van de goede tips en verhalen over hoe vriendelijk het evenement is. Samen komt hun belangrijkste advies neer op “zorg dat je lichaam gewend is om meer te doen dan een volle dag, dus je moet weer fietsen als je nog moe bent”.

Ik weet precies wat ze bedoelen, maar heb helaas de tijd niet. Maar ik stel mezelf gerust met het feit dat ik dit al eerder heb meegemaakt, toen ik vorig jaar de rit door heel Engeland reed, een heerlijke dagelijkse uitdaging. Ondanks pijnlijke knieën en enkels wist ik tijdens die trip fit te worden. Het is jammer dat de herinnering een jaar kantoorwerk beter heeft overleefd dan mijn fysieke vermogens.

Aan de andere kant geven Smithers en Miller me de indruk dat de Haute Route, net zoals Ride Across Britain, fantastisch goed georganiseerd is, dat de fietsers worden behandeld als VIP’s, en dat ik waarschijnlijk word aangespoord door de esprit de corps. Er zullen zo’n 500 deelnemers zijn, waarvan ongeveer de helft Brits, maar met deelnemers uit de hele wereld. Er het begint met een 11 kilometer lange peletonparade ronde Venetië, wat magisch klinkt. Daarna is het alleen fietsers en de bergen – imposant, maar inspirerend. De sleutel, en het genot, achter al het werk is voor mij dat we alleen hoeven te denken aan eten, slaap, en fietsen. Het is een sublieme reductie van de ziel om de dagelijkse repetitie te doorbreken. Ik hoop alleen dat ik het haal.